درباره تقویم ایرانی و چگونگی محاسبه سال تحویل بیشتر بدانید

درباره تقویم ایرانی و چگونگی محاسبه سال تحویل بیشتر بدانید

تقویم یا گاهشمار ایرانی از قدیمی ترین تقویم های دنیاست که بیش از ۱۲۰ سال از عمر آن می گذرد. یکی از ویژگی های مشترک همه تقویم ها، اختصاص دادن اسامی خاص به روزها، هفته ها و ماه های مختلف سال است. علاوه بر این، همه گاهشمارها تابع دوره های گردش طبیعی است که از آن به عنوان معیاری برای تقسیم بندی زمان به واحدهای کوچک تر استفاده می شود. پیش از این که حرکت زمین به دور خورشید به عنوان مبنای تنظیم تقویم مورد استفاده قرار گیرد، از دوره گردش ماه به عنوان مبنا استفاده می شد که با مشکلات و کاستی های متعددی روبه رو بود.

از این رو در زمان ملکشاه سلجوقی تقویم جلالی بر اساس چرخش زمین به دور خورشید تنظیم شد. تقویم هجری شمسی، تکامل یافته تقویم جلالی است که ویژگی اختصاصی آن را می توان برابری طول سال با تقویم طبیعی دانست. محاسبه دقیق لحظه تحویل سال نو و در نظر گرفتن لحظه تحویل سال نو به عنوان مبدا تنظیم گاهشمار هجری شمسی موجب شده است این تقویم به عنوان دقیق ترین در سطح دنیا شناخته شود. با مهندس علی اکبر نیری، کارشناس مرکز تقویم موسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران درباره روش محاسبه لحظه تحویل سال نو و گاهشمار ایرانی گفت وگو کرده ایم که شما را به خواندن آن دعوت می کنیم.

گاهشمار ایرانی بر چه مبنایی تنظیم می شود؟

در تقویم یا گاهشمارهای خورشیدی مانند گاهشمار ایرانی که به عنوان گاهشمار هجری خورشیدی (شمسی) از آن نام برده می شود، چرخش زمین به دور خورشید مبنای کار است. بر همین اساس که زمین به دور خورشید حرکت می کند، می توانیم تصور کنیم این خورشید است که به دور زمین حرکت می کند. در گردش یکساله خورشید به دور زمین، خورشید در موقعیت های مختلفی قرار می گیرد. در حقیقت خورشید از میان ستاره های مختلف عبور می کند. برای مثال اسامی ماه های مختلف مانند حمل، جوزا یا سرطان، همان مکان هایی است که خورشید از بین آنها عبور می کند. در این مسیری که به نظر می رسد خورشید در آسمان می پیماید، در موقعیت های مکانی مختلف، ویژگی های مختلف آن مانند بعد و میل تغییر می کند.

این دو پارامتر در ستاره های دیگر به طور تقریبی ثابت است. ما به همه ستاره ها پارامترهایی مانند بعد و میل را نسبت می دهیم. خورشید در حین عبور از هر صورت فلکی، بعد و میل آن نقطه را به خود می گیرد. در واقع میل خورشید دائم تغییر می کند. آنچه طول روز و شب را تعیین می کند، همین پارامتر میل خورشید است. میزان میل خورشید نشان دهنده این است که خورشید چقدر بالاتر یا پایین تر از استوای سماوی است.

اول سال یعنی اول فروردین ماه و اول پاییز یعنی روز اول مهر ماه، میل خورشید برابر با صفر است و خورشید به ترتیب در نقطه اعتدال بهاری و پاییزی قرار دارد. به عبارت دیگر، خورشید روی استوای سماوی قرار دارد. استوای سماوی بزرگ شده استوای زمین است. در اعتدال بهاری و پاییزی، خورشید به استوای زمین عمود می تابد. به این ترتیب خورشید به نقاطی که روی استوای زمین قرار دارد، عمود است.

در این لحظه میل خورشید صفر و طول روز و شب با هم برابر است. به عبارت دیگر بین شب و روز اعتدال وجود دارد. از اول فروردین با گذشت هر روز، میل خورشید بتدریج افزایش پیدا می کند تا این که در تابستان میل خورشید به بیشترین مقدار یعنی ۲۳٫۵ درجه می رسد. در این وضعیت، خورشید به نقاطی که عرض جغرافیایی آنها ۲۳٫۵ درجه است؛ عمود می تابد. بیشترین میزان میل خورشید ۲۳٫۵ درجه است. یعنی در تهران که در عرض جغرافیایی ۳۶ درجه قرار دارد هیچ گاه خورشید عمود نمی تابد؛ چراکه هیچ گاه میل خورشید به ۳۶ درجه نمی رسد.

زمانی که میل خورشید به ۲۳٫۵ درجه می رسد در نیمکره شمالی بیشترین زمان روز و کمترین زمان شب را تجربه می کنیم. این نقطه انقلاب تابستانی است. اول دی ماه نیز انقلاب زمستانی است. در انقلاب زمستانی میل خورشید به ۲۳٫۵ـ درجه می رسد. در این شرایط شب طولانی تر و روز کوتاه تر می شود. عبور خورشید بین ستاره ها و چرخش آن به دور زمین موجب می شود میل خورشید در تغییرات دائمی باشد و این موجب به وجود آمدن فصل های مختلف می شود.

لحظه تحویل سال نو چگونه محاسبه می شود؟

در گاهشماری خورشیدی مختلف، زمانی به عنوان آغاز یا شروع سال جدید در نظر گرفته می شود که قرار دادی است، اما در گاهشمار ایرانی، لحظه اعتدال بهاری که میل و بعد خورشید صفر است، به عنوان نقطه شروع سال یا همان لحظه تحویل سال در نظر گرفته می شود.

چرا در گاهشمار ایرانی هم با وجود دقیق بودن، لحظه تحویل سال نو در سال های مختلف تغییر می کند؟

طول سال ۳۶۵ روز کامل نیست. بلکه ۳۶۵ روز و ۵ ساعت و ۴۸ دقیقه و ۴۵ ثانیه است. به همین دلیل هر سال، لحظه تحویل سال حدود ۵ ساعت و ۴۹ دقیقه به جلو می رود. اگر اختلاف لحظه تحویل سال دو سال متوالی به طور دقیق ۶ ساعت باشد، هر سال ۳۶۵ روز و ۶ ساعت است. به این ترتیب هر چهار سال یک بار، باید یک روز به عنوان روز آخر سال به ۳۶۵ روز سال اضافه شود و سال کبیسه داشته باشیم. بجز سال های کبیسه همه سال ها ۳۶۵ روزه است، اما لحظه تحویل سال در گاهشمار ایرانی دقیق محاسبه می شود. بنابراین هر چهار سال یکبار، یک روز به مجموع روزهای سال اضافه می شود که این ساعت های کسری را جبران می کند.

چرا همیشه روزی که در آن سال تحویل می شود، روز آغاز سال جدید نیست؟

قاعده ای به نام قاعده نوروز تحویلی وجود دارد که می توان از آن به عنوان قاعده نانوشته نام برد. از سال ۱۳۰۴ تقویم ایرنی جنبه قانونی پیدا کرد و مجلس شورای ملی مصوبه ای را اعلام کرد که بر اساس آن تقویم هجری شمسی به رسمیت شناخته شد.

در مصوبه مجلس قاعده نوروز تحویلی آورده نشده است، اما از سال ۱۳۰۴ تا امروز برای تعیین روز اول فروردین ماه بر اساس قاعده نانوشته عمل می شود. به عبارت دیگر چگونگی محاسبه شروع سال یا تعیین نخستین روز فروردین نوشته نشده است. بر اساس این قاعده نانوشته، اگر لحظه تحویل سال، در نصف النهار استاندارد ایران در عرض جغرافیایی ۵۲٫۵ درجه یا در شهر تهران، قبل از ساعت ۱۲ظهر اتفاق بیفتد، آن روز اول فروردین سال جدید است، اما اگر لحظه تحویل سال نو بعد از ساعت ۱۲ ظهر باشد، روز بعد نوروز خواهد بود.

با توجه به این که این قاعده، یک قانون نانوشته است می توان از ساعت ۱۲ ظهر یا اذان ظهر به عنوان مبنا استفاده کرد. اگر لحظه تحویل سال بعد از ساعت ۱۲ یا اذان ظهر باشد، آن روز آخرین روز سال قبلی است. امسال نیز با توجه به این که لحظه تحویل سال بعد از ظهر است، روزی که تحویل سال در آن اتفاق می افتد روز ۳۰ اسفند است و روز بعد از آن نخستین روز فروردین خواهد بود.

پس به این ترتیب هر چهار سال یکبار یک سال کبیسه داریم.

اگر طبق قاعده نانوشته عمل کنیم، بدون هیچ نگرانی سال های کبیسه خود به خود مشخص می شود. یعنی زمان تحویل سال تقویم را تنظیم می کند. اگر یک سال ۳۶۵ روز و ۶ ساعت باشد هر چهار سال یکبار یک سال کبیسه داریم، اما در حقیقت یک سال ۳۶۵ روز و ۵ ساعت و ۴۸ دقیقه است. بنابراین کبیسه ها چهار یا پنج ساله است، یعنی گاهی پنج سال طول می کشد تا مجموع این ساعت های اضافی برابر با یک روز باشد.

اگر بخواهیم سال های کبیسه بعدی را اعلام کنیم باید محاسباتی انجام دهیم. تقویم میلادی یا گرگورین هم یک گاهشمار خورشیدی است، اما قاعده کبیسه در آن ساده تر است. سال های کبیسه بر اساس یک قاعده از پیش نوشته شده تعیین می شود. بر این اساس تصویب شده است سال هایی که مضربی از عدد چهار است سال کبیسه است. اگر سالی دو صفر داشته باشد کبیسه نیست مگر این که اگر دو صفر آن را حذف کنیم، دو رقم باقیمانده به چهار قابل تقسیم باشد.

آیا ممکن است سالی در تقویم میلادی کبیسه باشد، اما در گاهشمار ایرانی کبیسه نباشد؟

بله. درحقیقت سال های میلادی و هجری شمسی با هم تطابق کامل ندارد. اما سال ۱۳۹۱ که سال کبیسه است با سال کبیسه ۲۰۱۲ میلادی مطابقت داشت. گاهی در این زمینه بین تقویم میلادی و شمسی اختلاف وجود دارد. به همین علت همیشه روز اول فروردین بیست و یکم ماه مارس نیست. بر اساس این قاعده از پیش نوشته شده برای تقویم میلادی می توان تعیین سال کبیسه را به دانش آموزان هم آموزش داد. به این ترتیب از همین حالامی توان سال های کبیسه را در تقویم میلادی پیش بینی کرد، اما این تقویم به اندازه گاهشمار ایرانی دقت ندارد. قاعده نوروز تحویلی، پیش بینی سال های کبیسه در گاهشماری را ایرانی را با مشکل مواجه کرده است، اما این گاهشماری از همه گاهشماری های دنیا دقیق تر است.

چرا تقویم ایرانی دقیق ترین گاهشماری است؟

گاهشماری ایرانی از این نظر که در اَن لحظه تحویل سال نو با روز اول فروردین تطابق دارد یکی از دقیق ترین تقویم هاست. بیشترین اختلاف لحظه تحویل سال با روز اول فروردین ۱۲ ساعت است. پیش از گاهشماری گرگورین، سال میلادی بر مبنای گاهشمار ژولینی تعیین می شد. بر اساس این گاهشماررا هر چهار سال یک بار، سال کبیسه بود.

پس از گذشت ۱۲۰۰ سال آنها متوجه شدند در تقویمشان ده روز اختلاف نسبت به تقویم طبیعی دیده می شود؛ بنابراین سال ۱۵۸۲ میلادی منجمان سراغ پاپ گرگور سیزدهم رفتند و درباره تقویم تصمیم گیری کردند. پاپ دستور داد آن روز به جای پنجم اکتبر پانزدهم اکتبر اعلام شود. به این ترتیب آنها مجبور شدند به دلیل اشکالی که در تقویم میلادی پیش آمده بود ده روز را از تقویمشان حذف کنند تا گاهشمار میلادی با طبیعت هماهنگ شود. بر اساس قاعده ای که برای تقویم میلادی در نظر گرفته شده، تقویم آنها هر ۳۳۰۰ سال یک روز اختلاف دارد، اما گاهشماری ایرانی هیچ گاه با چنین مشکلاتی روبه رو نمی شود.

منبع: روزنامه جام جم